zaterdag 13 augustus 2016

Abou Jahjah en de doden van Libanon (IMO)

 

 

http://www.israel-palestina.info/actueel/2016/08/13/abou-jahjah-en-doden-libanon/  

= IMO Blog =

Vervolg op Abou Jahjah en de Palestijnse ruïnes

Hanin

Dit begrip werd nog aangewakkerd door het verhaal over Abou Jahjah’s geboortedorp Hanin. Dit zou, zo beweerde hij, in 1976 zijn verwoest door Israel. Hij zei: “Ons dorp werd 50 dagen omsingeld door Israel, want we weigerden collaborateurs te leveren voor Israels collaboratieleger. Daarna zijn ze binnengevallen en hebben een slachting aangericht. 120 mensen zijn gedood, de rest is verdreven. Het dorp werd dus etnisch gezuiverd en is daarna vernietigd. Wat bij ons gebeurde, gebeurde bij de Palestijnen op nog veel grotere schaal. Palestina is ingenomen door een koloniaal project. Vandaar onze solidariteit.” Daarna begon hij over Sabra en Shatilla.

Op internet kon ik weinig informatie over Abou Jahjahs dorp en deze slachting vinden, een dergelijke grootschalige Israelische slachting wordt nergens vermeld. Wel kwam ik hetzelfde verhaal nog eens tegen op Maroc.nl, dit keer door zijn ouders verteld. Een krantenartikel door Associated Press uit 2000 verhaalt over vluchtelingen die terugkeerden naar hun dorp. Daar staat dat:

Former residents say the Muslim village, three miles north of the border, was deserted after 30 residents were killed in 1976 by “Israel and its agents” and artillery pounded the town. Israel didn’t invade Lebanon until 1978, but Lebanese Christian militias of the 1975-90 civil war began receiving military aid from the Jewish state as early as 1976 to fight Palestinian guerrillas who controlled large parts of southern Lebanon.

Op Wikipedia en andere bronnen lees ik dat Israel pas in 1978 in Libanon aanviel en een deel van het Zuiden bezet hield, in reactie op terroristische aanvallen van de PLO. Wel steunt Israel vanaf 1976 de Maronieten, inclusief de Lebanese Forces, met wapens en militaire adviseurs.

Begin 1976 viel Syrië Libanon binnen, en vocht aanvankelijk met name tegen de Palestijnen, die daar een soort staat in een staat dreigden te vormen in tot de tanden toe bewapende vluchtelingenkampen. De Phalangisten (christenen), Palestijnen en Syrië hebben elk slachtingen aangericht in dorpen en vluchtelingenkampen, zoals Karantina (januari ’76, door het rechtse en grotendeels christelijke Libanese Front, 1000-1500 doden),  en Damour (kort na Karantina, door de PLO, idem 1000-1500 doden), en Tel Zaatar (augustus ’76, Maronitische christenen met behulp van Syrië, ook 1000-1500 doden volgens Wikipedia). Allemaal vreselijke en bloedige slachtingen met veel burgerdoden, maar daarover geen woord tijdens Zomergasten. In de diverse artikelen op Wikipedia over Libanon en de burgeroorlog geen woord over Hanin. Het dorp is waarschijnlijk door de christenen aangevallen (het werd ook door christelijke dorpen omringd), wellicht in reactie op weer een aanval van Palestijnen op christenen, die weer een reactie was op… etc. Maar in Zomergasten beschreef Abou Jahjah het als een op zichzelf staande gruweldaad, die om geen andere reden werd gepleegd dan de wil onschuldige burgers te doden. Daarbij werd aan aanval van landgenoten onterecht toegeschreven aan de Israelische vijand, het zionistische monster, dat immers schuld is aan alle ellende in het Midden-Oosten. De veel grotere rol van Syrië bleef buiten beeld, net als de vele wreedheden die de verschillende facties elkaar aandeden gedurende 15 jaar burgeroorlog. Thomas Erdbrink liet ook dit geheel lopen, en deed niet eens moeite te verduidelijken dat de aanval door Libanezen werd uitgevoerd, met mogelijk deels materieel uit Israel.

Sabra en Shatilla

Het mag niet verbazen dat Abou Jahjah ook uitgebreid inging op het bloedbad in Sabra en Shatilla, aan de hand van een fragment uit de Israelische film Waltz with Bashir. Ook dit werd weer geheel in Israels schoenen geschoven, hoewel uitgevoerd door Phalangisten. Hij zei dat Israel het kamp had omsingeld en vervolgens proxi milities het vuile werk liet opknappen; “zo deden ze dat toen”. Sabra en Shatilla zijn belangrijk voor veel Arabieren, aldus AJJ. Damour, Karantina en Tel Zaatar blijkbaar niet, want he, daar kunnen we Israel niet de schuld van geven. Ook hier sprak Erdbrink Abou Jahjah niet op aan, helaas. Wel zei hij dat het toch goed was dat een Israeli (de filmmaker) zo kritisch naar Israels rol keek, maar dat ‘interesseerde AJJ geen kut’, zo zei hij zelf. Het gaat om de slachtoffers, zei hij streng. Bij een film over de Holocaust zeggen we toch ook niet ‘wat goed dat een Duitser dit erkent?’. Hij vond het schrijnend hoe we weigeren te luisteren naar de slachtoffers. Daarop vroeg Erdbrink of hij Israelische slachtoffers ook erg vindt, en bleef AJJ draaien (ja, ieder slachtoffer is erg, maar daar gaat het niet om). Het gesprek n.a.v. dit item eindigde ermee dat AJJ met iedere Israeli wil samenwerken die de Nakba erkent en het zionisme afwijst als koloniaal en racistisch. Een echte bruggenbouwer.

Het verhaal over Sabra en Shatilla is natuurlijk veel langer en genuanceerder dan dit. Sharon moest erom aftreden als minister van Defensie, Israel nam het hoog op, al kon men niet weten dat de Phalangisten zo tekeer zouden gaan. Israel had toestemming gegeven de Palestijnen in het kamp te ontwapenen, niet om duizend vrouwen en kinderen te doden. De Phalangisten waren kwaad omdat een paar dagen eerder hun nieuw gekozen president Bachir Gemayel was vermoord. Het is allemaal geen excuus waarom Israel niet eerder ingreep, maar enige achtergrond informatie over de aard van de Palestijnse vluchtelingenkampen in Libanon (waar vele bewapende strijders van o.a. de PLO rondliepen en van waaruit verschillende aanvallen werden uitgevoerd) had niet misstaan. De PLO destabiliseerde Libanon en was een grote factor in de Libanese burgeroorlog, de oorlog die Abou Jahjah’s land zo kapot heeft gemaakt. Maar ja, het zijn Palestijnen, en dat zijn per definitie slachtoffers.

Het is, al met al, erg jammer dat zoveel leugens, misleidende info en grove overdrijvingen wat betreft Israels vermeende misdaden zonder enig weerwoord de revue passeerden. Ik had niet anders verwacht, en was zelfs blij verrast dat Erdbrink zich op punten behoorlijk kritisch opstelde. Zodra het echter niet over Joden in het nu ging, of de aanslagen op 9/11 waarover AJJ jubelend schreef in zijn eerdere boek, bleef Erdbrink stil.

Antizionisme wordt steeds meer mainstream, met dank aan radikalen als Abou Jahjah en het valse beeld dat zij van de geschiedenis geven, en de VPRO en andere media die hen een podium daarvoor geven. Niet alles wat Israel deed en doet is fraai, maar het gaat niet aan haar daden te isoleren en uit te vergroten alsof zij alleen het absolute kwaad belichaamt. Laat Abou Jahjah met dit alles niet wegkomen en confronteer hem met de feiten die hij graag weglaat.

Ratna Pelle

 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten